หวาน

งามใจเธอมอบฉันมี
อิ่มเอมฤดีฟ้าใส
รู้จักซึ้งซึ่งห่วงใย
หนุนใจของเธอทุกคืน

คำหนึ่งคำ

เธอ : ขอ คำหนึ่งคำ ได้ไหม

เขา : (มองเธอ วันนี้เธอดูสวย ดวงตาคู่นั้นทอประกาย)

เธอ : …

เขา : …

เธอ : ฮอตดอกหน่ะ ขอกินหน่อยสิ

เขา : อ่อ ได้สิ

ปล. จำลองเหตุการณ์จริง เพียงแต่ว่าเขากับเธอ เป็นผู้ชาย
ปล.2 ข้อมูลใน notebook หายหมด จบกัน…

สวัสดีนะ

เรื่องของเรื่องก็คือ เราไม่นึกมาก่อนเลยว่า ในที่สุด
เราจะได้เจออะไร ที่ทำให้เรายิ้มแป้นได้ขนาดนี้
และทำให้เรามีแรงบันดาลใจที่จะทำอะไรดีๆ ไปพร้อมยิ้มแป้นแบบนี้
นี่คือกลอนของผู้หญิงคนนึง (เพราะเราแต่งให้เค้าไง :P)

– – –

จากวันนี้มีผีเสื้อบินในใจ
นาฬิกาแห่งความหมายกลับเริ่มหมุน
คล้ายทุกสิ่งที่พบเจอคือสมดุล
หนุนไออุ่นจากความรักเพื่อพักนอน

– – –

รู้ไหม มีใคร อยากพูด บางอย่าง
รู้ไหม ทุกสิ่ง แตกต่าง กันเสมอ
รู้ไหม เธอไม่ เหมือนใคร นะเออ
นั้นคือ ใจมี เพียงเธอ เต็มใจ

– – –

มือกุมมือจากคนที่กุมใจ
อุ่นไปถึงข้างในถึงความฝัน
รอยยิ้มเธอเปรียบรอยยิ้มดวงจันทร์
คือวานวันอากาศหนาวใจอุ่นเอย

– – –

คือดอกไม้ที่เบิกบานในใจฉัน
คือรางวัลจากคนที่รักไข่
คือรู้สึกดีจังตลอดไป
คืออากาศหายใจแสนงดงาม

– – –

สวัสดีนะ ความรัก

เสียงสะท้อนของเสียงกระซิบ

เวลาได้หยุดลงแล้ว
มีแต่เพียงดวงดาวที่กลับพราวแสงสกาว
ขึ้นมากลางจิตคำนึงของฉัน
มีเพียงเสียงสะท้อนของเสียงกระซิบจากเธอ
และฉัน
ก็รู้ตัวในขณะนั้นเองว่า
ทุกๆ ขณะนับจากนี้ คงจะเป็นชั่วขณะที่ฉันไม่สามารถไม่คิดถึงเธอได้แล้ว
หลับตาลงกันเถิดนะ ทุกคน
โลกสีดำภายใต้เปลือกตาไม่ใช่ความมืดมนอีกต่อไป

ปล. เนื้อความในกลอนนี้เป็นเรื่องแต่งนะครับ

แคนโต้เกี่ยวกับความรัก

ดาวสวย
เมื่อเรามอง
ไกลๆ

ความฝัน
ที่กลายเป็นจริง
ย่อมไม่ใช่ความฝัน

โรแมนติก
ไร้สาระ
เวลาหิว

ในที่สุดก็เจอ
ดวงตาที่สดใส
กว่าเธอ

คงไม่มีวันไหน
ที่ฉันจะรักเธอ
ได้ ซักวัน

รักจริง
ไม่เชื่อ
อย่าลบหลู่

ใจฉัน
เกี่ยวกัน
กับใจเธอ

ฉันจะจูบเธอ
ผู้ไม่มีปาก
ได้อย่างไร

นี่เป็นแคนโต้ที่แต่งๆ เก็บไว้ช่วงที่เพิ่งอัพแคนโต้อื่นๆ ขึ้นมาใหม่ๆ หน่ะครับ
ตอนแรกคิดว่าจะทยอยอัพ แต่เปลี่ยนใจอัพเป็นชุดๆ มาเลย (ยังมีเก็บไว้อีกหลายเหมือนกัน)

ผมคิดว่าแคนโต้นั้นเป็นอะไรที่ ง่ายแต่โดนดีนะครับ
แต่ถึงยังไงพอเริ่มแต่งๆ ไปก็เริ่มรู้สึกมันไม่ละเมียดละไมเท่าไหร่  …คือหยาบกว่ากาพย์กลอนแบบไทยๆ อยู่มาก

ยังไงก็ตาม ก็คิดว่าจะแต่งต่อไปเรื่อยๆ เพราะว่ามันคล้ายตัวกระชากไอเดียที่ดี
เหมือนเราได้ดึงเอาก้อนวลีที่เปรียบเทียบได้สะใจหรือดูดี เพื่อเอามาปรุงเป็นกลอนหรือเพลงต่อได้สะดวกขึ้น

ปล. 2 บทแรกอุทิศให้รักแรก

กลอนขำๆ ให้สาวๆ

ผมแต่งกลอนพวกนี้ไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้หน่ะครับ รู้แต่ว่าจะตอนที่คุยเอ็มกับสาวๆ (ติ๊บกับปิ่น กลอนไหนกับใครไม่แน่ใจครับ)
ตอนนั้นรู้สึกเค้าจะตอบเป็นกลอนมาด้วย …สนุกดีครับ แต่งแบบไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าตัวหน่ะครับ

พอกลับมาอ่านแล้วก็รู้สึกว่า เอ้อ สนุกดีแฮะ…  (แต่ละบทไม่เกี่ยวกันนะครับ)

ลอยล่องโรย โปรยคำ รำพันมา
จากผืนฟ้า มหาสมุทร สุดห่างแสน
รวบรวมร้อย ถ้อยนี้ วจีแทน
ทั่วทุกแดน ว่ารักนะ เด็กโง่เอย

ลาจ้ะ ลาจาก อยากลาก เจ้าอยู่
แต่รู้ จ้ะรู้ เจ้าอยู่ ได้ที่ไหน
แต่เจ้า จงรัก รักษาตัว ให้พ้นภัย
ส่วนเรา จะรัก รักษาใจ ให้เจ้าสบายดี

เธอนะ เธอนั้น ทำใน ใจหวิว
ชายเสื้อ เธอพริ้ว ใจฉันปลิว ไปไกลแล้ว
เธอนะ น่ารัก ตึกตัก ใจเต้นแผ่ว
มองไป มองอยู่แถว หน้าเธอ ทุกที

ไฉน ฉันนั่ง ชมจันทร์ อยู่โดดเดี่ยว
ไฉน จันทร์เสี้ยว เจ้าโศก จึงจืดสี
ไฉน ข้างกาย แลข้าง ในฤดี
ไฉน ไม่มี คนเคียง จนจืดจันทร์(ใจจืดจาง)

กลอนวันแม่ที่ไม่ได้ส่งอาจารย์

ตอนที่อยู่โรงเรียน จะมีีจัดประกวดแต่งกลอนวันแม่ ให้เราเขียนส่งกันได้
หรือถ้าเป็นงานร้อยแก้ว งาดวาดภาพประกอบ ก็จะได้เขียนถึงแม่จริงๆ

หลังจากจบมาเรียนที่มหาลัย ผมรู้สึกว่าไม่ได้ทำงานวันแม่เลยสักครั้ง
วันนี้ขอทำอีกสักครั้งนึงครับ

อิ๊กนั่งนึกไตร่ตรองมองเวลา
ที่ผ่านเลยเคยพบมาไม่มองเห็น
คนสักคนห่วงใยเราเท่าที่เป็น
อย่างครอบครัวที่อยู่เย็นอย่างบ้านเรา

อิ๊กรู้สึกความอุ่นใจนั้นแสนอุ่น
เธอเกื้อหนุนแม้ต้องล้มจะลุกไหว
มันอิ่มเอมอบอวลอยู่ข้างใน
ขอขอบคุณสุดหัวใจไว้ตลอดกาล

ผมเขียนใส่โปสการ์ดเอาไว้ คิดว่าจะวางไว้บนหัวเตียง พอแม่มาปลุกจะได้มาเห็นพอดี ฮ่าๆ
พูดตามจริงแล้ว งานนี้อาจเป็นงานแรก ผมเองที่ไม่ได้ทำขึ้นเพื่อส่งถึงมืออาจารย์ แต่ถึงมือแม่จริงๆ

เหตุผลของความรัก

ชื่อเอนทรีดูโรแมนติกมากๆ แต่จริงๆ เนิร์ดจัดๆ ครับ ฮา
โดยที่จริงแล้วผม copy มาจาก comment รักด้วยสมอง ของพี่ก้อนนะครับ
ผมพยายามจะตอบเหตุผลของตัวเองและเห็นแย้งกับพี่ก้อนเกี่ยวกับว่าทำไมคนเราถึงรักกันไปพร้อมๆ กัน

คนเรามันเปลี่ยนคุณสมบัติไปตามเวลา สถานที่ และคนที่มีความสัมพันธ์ด้วย
และ คนที่มีความสัมพันธ์ด้วย ก็ยังไม่สามารถรู้ถึง คุณสมบัติที่คนๆ นั้นแสดงออกมาได้ครบ นั้นคือข้อมูลของคุณสมบัติเองก็ไม่ครบถ้วนด้วยซ้ำ

เหตุผลที่ใครจะรักใครซักคนได้ ก็ต้องเป็นเพราะ
การทราบข้อมูลของคุณสมบัติที่ไม่ครบถ้วนจำนวนหนึ่งของใครอีกคนแล้วยีนสั่งมาว่าให้เรารัก

แต่การจะอ้างเหตุผลที่ว่านั้นมันเป็นเรื่องยาก เพราะพอเราคิดจะหาสาเหตุของคุณสมบัติที่ทำให้ รัก
คุณสมบัตินั้นก็กลับเลือนหายไปตามเวลาแล้ว  หรือ อาจได้รับข้อมูลเพิ่มเติมที่ทำให้เหตุผลนั้นไม่สามารถเป็นจริงแล้ว

เรื่องก็คือว่า ยีนก็ยังบอกให้เรารักต่อไป

คำตอบที่ได้ก็เลยมักจะเป็น ไม่รู้เหตุผล
ซึ่งคนที่คิดว่าคนเราไม่ควรไม่รู้ ก็จะตอบว่า ไม่มีเหตุผล
ซึ่งคนที่คิดว่าคนเราไม่ควรไม่มีเหตุผล ก็ตอบว่า มันต้องมีแต่หาไม่เจอ 😛

มีอีกเรื่อง ผมว่าคนเราได้มีโอกาสรู้จักกับคนไม่กี่คน
มันเป็นเรื่องของโชคชะตามากๆ ที่ทำให้คนเราได้รู้จักกัน
จึงเป็นเรื่องธรรมดามาก ที่จะทำให้เหตุผลในการรักใครคนนั้น อาจจะเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่เราได้รักใครอีกคน

เหตุผลที่ทำให้ผมรักใครซักคนได้นั้น
เมื่อได้ฟังเนื้อเพลง เพราะอะไร ของคุณประภาส
เขาถามว่า “…หรือเป็นเพียงรอยยิ้มรอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ…”
ผมก็คงบอกว่า ใช่ ครับ…  : )

เพราะมันคลุมทุกๆ ประเด็นของผมเลย
เวลาจำเพาะ สถานที่จำเพาะ คู่ความสัมพันธ์จำเพาะ ข้อมูลไม่ครบถ้วน
และ โชคชะตา

ปล. ช่วงหลังมานี้ แทบไม่ได้เขียน blog เลย  ที่จริงมีเรื่องราวมากมาย มากมายจริงๆ โดยเฉพาะช่วงปิดเทอมแห่งปัญญาที่ผ่านมา แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ไม่มีเวลาก็ไม่มีเวลา

ปล2. ยังไงก็ตาม อยากให้ทุกคนในโลกนี้ได้อ่าน สนทนากับพระเจ้า ของสำนักพิมพ์โอ้พระเจ้า นี่ไม่ใช่หนังสือเผยแพร่ศาสนา มันมีเหตุผลและเป็นวิทยาศาสตร์มาก และผมจะบอกว่า มันเป็นหนังสือที่ฉลาดที่สุดเล่มหนึ่งเท่าที่จะพบได้ในชีวิตจริงๆ

นาฬิกาใจตาย

จะมีแค่เราหรือเปล่า ที่มีภาพวันนั้นติดค้างอยู่ตลอดมา
เวลาที่พัดผ่านไป ไม่เคยพัดให้ควาทรงจำที่เกาะแน่นอยู่ในใจหลุดออกไปได้เลย
สิ่งที่เกาะอยู่นี้ คือสิ่งที่สมควรเรียกว่า ความประทับใจ หรือ ความเจ็บฝังใจดีนะ
เวลาในใจไม่เคยเดินต่อไปจากวันนั้นได้เลย หลังจากรู้ว่าเราต้องจากกัน และเธอบอกว่าไม่ได้รักกัน
ทำยังไงจึงจะฉุดเวลาให้เดินต่อได้
การมีใครคนอื่น อาจช่วยได้บ้าง
แต่มันก็เหมือนยางยืดที่ เราให้ใครสักใครดึงเราให้เดินต่อไป ทั้งที่มีหมุดปักรั้งเราเอาไว้ด้านหลัง
ได้แต่ลุ้นว่า ยางเส้นนั้นจะขาดออกไป..
เพราะถ้าไม่ ก็กลายเป็นเราเองที่ ถูกฉุดกลับมาที่เดิม พร้อมกับความเจ็บปวดเพิ่มเข้ามา
เราไม่รู้ว่า เราอยากลืมหรืออยากจำ

ขณะที่ ตอนนี้คุณทำให้ผมเพ้อติดกับอดีตจนดูไร้สติ
แต่คุณก็เป็นคนๆเดียวกันที่ทำให้ ชีวิตของผมนี้ได้เติมเต็มอะไรบางอย่าง
ตอนนั้น ผมบอกกับตัวเองว่า ถึงจะตายไปตอนวินาทีนั้น ก็ไม่เสียดาย
ผมอยากพบเจอคุณ

กลอนรักกลอนหนึ่ง

สุดแห่งรักร้อยรึงตรึงสำนึก
แสนล้ำลึกรสรักสลักหวาม
เธอท่องฝันฉันทุกนิทรายาม
ดังดาววามงามระยับประดับใจ

ซึ้งอุราอันที่ว่าความคิดถึง
ชีวิตหนึ่งคนึงเพ้อละเมอหมาย
ถึงอีกซึ่งหนึ่งชีวิตมิอาจคลาย
แม้สิ้นกายมิวายจิตคิดถึงเธอ

หวังสลักรูปอักษรกลอนบทนี้
แทนฤดีที่ความนัยเก็บไว้เสมอ
อยากเรียงถ้อยร้อยคำงามอันเคยพบเจอ
หากมิอาจเลิศเลอดังหวังใจ

แม้เพียงส่วนอณูอุ่นละมุนอักข์
ที่อาบรักปักใจนั้นให้สั่นไหว
นึกถึงวาน “วันนี้” ขึ้นคราใด
สะกิดใจเคยมีใครเคยมีเธอ

เป็นแรงใจให้สร้างสรรค์สานฝันสวย
เป็นคนช่วยให้โลกสดใสเสมอ
เป็นคนหนึ่งในช่วงชีวิตเธอ
ที่เคยรักและรักเธอหมดหัวใจ

---

นี่คือกลอนรักที่ผมตั้งใจแต่งให้กับคนๆ หนึ่ง
แต่งประมาณ 1 เดือนแหน่ะครับ
แต่ในเมื่อที่สุดแล้ว บทกลอนนี้ก็ไม่ได้มีความหมายใดๆ กับใครสักคน
ฉะนั้น อย่างน้อยก็ให้มันเป็นเพียง กลอนรักกลอนนึงธรรมดาๆ
ที่จะให้ใครสักคนที่ได้อ่าน
ได้รับรู้ว่า
ครั้งหนึ่ง ..เคยมีความรักจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างมากมายเท่าที่จะมีให้ได้
..แค่นั้นพอ

ทุกๆ คำในบทกลอนนี้ คือการกลั่นกรองอย่างละเมียดละไมที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
ทุกๆ ความรู้สึก ถูกอัดแน่นอยู่ข้างในวรรคแต่ละวรรค
นี่เป็นกลอนที่ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้แต่ง เหมือนกับทุกๆ ครั้งกับงานที่ทำขึ้นด้วยแรงบันดาลใจจากใครคนนี้
ขอบคุณมากนะ
สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น
เราจะจดจำมันเอาไว้
และถึงที่สุดแล้ว
..เราไม่เสียใจ

แม้ว่าเราจะเสียน้ำตา