ที่จริงที่สุด

เมื่อคืน ผมฝันถึงคนๆ นึง
ฝันถึง 4 ครั้ง..

นี่เป็นเรื่องที่เจ๋งดี เป็นครั้งแรกในชีวิต
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้คนเราฝันถึงใครคนนึงได้ตั้ง 4 รอบ
..มันคงไม่ห่างจาก ความคิดถึง

ในครั้งแรกที่เจอนั้น ผมก็ดีใจ รู้สึกเหมือนได้เจอกันจริงๆ สักพัก เอ๊ะ… ไม่สิ ผมสะดุ้งตื่น แล้วก็สงบจิตใจหลับต่อ
หลับต่อเพื่อจะได้เจออีกครั้ง
ในความรู้สึกที่จริงกว่าเดิม อยู่ด้วยกันนานกว่าเดิม แล้วผมก็ตื่นขึ้นมาอีก เซ็งเลย หลับต่อ
แล้วก็สานต่อความฝัน ยังเจออยู่ ก็เลยไปเที่ยวกันต่อ ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจจัง สุขีสุดๆ ครั้งนี่จริงชัวร์ 55 แล้วก็ เอ๊ะ.. นี่มันเป็นไปได้หรอ ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น
ซึ่งทำให้ผมเซ็งมากขึ้นในทุกๆ ครั้งที่วนฝันถึง (ถึงแม้ในฝันจะสุขีปรีดามากมาย 55)

รู้สึกว่า …นี่ก็ไม่ใช่ความจริงอีกแล้ว หรอ

การฝันซ้ำๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าโลกของความจริงนั้น มีอยู่หลายชั้น
และชั้นที่จริงที่สุด คือชั้นที่ผมไม่ได้พบเจอกับเค้าเลย

นาฬิกาใจตาย

จะมีแค่เราหรือเปล่า ที่มีภาพวันนั้นติดค้างอยู่ตลอดมา
เวลาที่พัดผ่านไป ไม่เคยพัดให้ควาทรงจำที่เกาะแน่นอยู่ในใจหลุดออกไปได้เลย
สิ่งที่เกาะอยู่นี้ คือสิ่งที่สมควรเรียกว่า ความประทับใจ หรือ ความเจ็บฝังใจดีนะ
เวลาในใจไม่เคยเดินต่อไปจากวันนั้นได้เลย หลังจากรู้ว่าเราต้องจากกัน และเธอบอกว่าไม่ได้รักกัน
ทำยังไงจึงจะฉุดเวลาให้เดินต่อได้
การมีใครคนอื่น อาจช่วยได้บ้าง
แต่มันก็เหมือนยางยืดที่ เราให้ใครสักใครดึงเราให้เดินต่อไป ทั้งที่มีหมุดปักรั้งเราเอาไว้ด้านหลัง
ได้แต่ลุ้นว่า ยางเส้นนั้นจะขาดออกไป..
เพราะถ้าไม่ ก็กลายเป็นเราเองที่ ถูกฉุดกลับมาที่เดิม พร้อมกับความเจ็บปวดเพิ่มเข้ามา
เราไม่รู้ว่า เราอยากลืมหรืออยากจำ

ขณะที่ ตอนนี้คุณทำให้ผมเพ้อติดกับอดีตจนดูไร้สติ
แต่คุณก็เป็นคนๆเดียวกันที่ทำให้ ชีวิตของผมนี้ได้เติมเต็มอะไรบางอย่าง
ตอนนั้น ผมบอกกับตัวเองว่า ถึงจะตายไปตอนวินาทีนั้น ก็ไม่เสียดาย
ผมอยากพบเจอคุณ