เหนื่อยมากเลยวันนี้ ขามันร้องได้คงร้องแล้ว
ง่วงมากด้วยคืนนี้ แต่อยากจะฝืนสติมาเขียนด้วยที่ไม่ได้เขียนมานาน
เพราะวันนี้ก็คือวันที่เราได้ไปเที่ยวกันกับเพื่อนๆ (ที่โรงเรียน ซึ่งก็คือ เตี้ย ป๊อป โพ บิ้ว ปิ๋ม ติ๊บ แนต นิดา เห็ด แก้ว นั่นเอง)
เริ่มตั้งแต่ นัดเจอกันที่โรงอาหารบาร์ใหม่ ไปปั่นจักรยานที่สวนรถไฟนานสองนานจนเมื่อยไปเหมือนกัน และพอเมื่อยกันแล้วนั่งพักติ๊บก็มาถึงพอดี… 11 โมงกว่าจากที่นัดไว้ 10 โมง แต่ก็เข้าใจนะ เห็นใจด้วย เฮ้อ… ติ๊บบอกว่าเดินมา ก็คงเมื่อยพอกันทั้งคนที่มาถึงก่อนและคนที่เพิ่งมาถึง
แล้วก็ต่อด้วย ไปซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำน้ำตกผลไม้มาปูเสื่อเปิบกินกันใต้ร่มไม้ สำหรับโพแล้ว ถ้าเป็นภาษาเตี้ยก็คือเรียกว่า ไปกระซวกกิน
ปิกนิกข้าวเหนียวไก่ย่างใต้ร่มไม้… เราแทบจะไม่เคยเลยแหะ ที่จริงก็อาจจะไม่เคยด้วยซ้ำ ก็ถือเป็นประสบการณ์ดี ชอบมากด้วย
กินกันเสร็จแล้วก็จะพากันยกขนวนไปพายเรือ ต้องเรียกว่ายกขบวนเลยเพราะกลุ่มของเราใหญ่จริงๆ ที่จริงแล้วเราหน่ะอยากจะชวนคนอื่นอีกหรอก แต่กลัวมันจะใหญ่ไป พอกลุ่มใหญ่ไปก็เหมือนไม่ได้เที่ยวด้วยกันหน่ะซี แล้วนี่ขนาด11คนนี้ยังขวางลู่ขวางทางคนอื่นในสวนประจำ
แดดตอนนั้นร่มดีแล้ว อากาศไม่ร้อนกำลังพอดี ถึงแว่วเสียงฟ้าร้องก็เชื่อว่าคงขึ้นทันฝนปราย เสื้อผ้าผู้หญิงทุกคนก็ตระเตรียมเรียบร้อย เปียกได้สบายเพราะเราจัดแจงโทรบอกเองตั้งแต่คืนก่อนมา ทุกคนขี่จักรยานมาถึงครบครันเตรียมตัวพายเรือ แนตที่ตกลงใจมาร่วมทางด้วย ก็มาถึงที่กองเรือพอดี… หมายถึงเรือเป็นกองๆ ไม่ใช่กองทัพเรือนะ เราเองที่ได้เคยมาลองพายเล่นดูก่อนแล้วสองสามครั้งในเวลาแบบนี้ก็คิดว่าคงได้พาเพื่อนมาพายเรือสนุกแน่ และเมื่อกี้เองตอนที่ขี่ไปรับติ๊บ ก็เห็นมีคนพายเรือกันประปรายด้วยแดดจ้าเป็นปกติ
แต่ก็ต้องงงกับปัญหาที่ติดขัดอย่างเดียวที่เกิดขึ้นก็คือ พอมาถึงเขาก็ไม่เปิดให้พายซะแล้ว
เราก็เง็ง และทุกคนก็เลยบ้ามายืนกันบนเรือแล้วถ่ายรูปกัน เออ ก็ดี เรือไม่ได้พาย แต่ก็ถ่ายรูปกับเรือเว้ย ไม่เป็นไร ครั้งหน้าไว้กะเตงกันมาใหม่
ก็ลงบทสรุปที่ไม่ได้เตรียมล่วงหน้ามาว่า เราจะไปกันต่อที่ BigC ลาดพร้าว เพราะว่าจะได้เล่น ไอซ์สเกต…
เป็นการพักผ่อนที่สนุก แต่น่าหวาดเสียวสำหรับเรา ถึงจะเล่นได้ดีขึ้นแล้วในครั้งนี้ คือพอจะสลับเท้าเพื่อเลี้ยวได้คล่องขึ้น ผิดกับครั้งก่อนที่ต้องล้มไถลด้วยสเต็ปนี้ไปหกเจ็ดครั้ง จนเปียกไปทั้งตัวและปวดเมื่อยไป2วัน(วันพรุ่งนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเมื่อยเหมือนครั้งก่อนไหม) พูดไปแล้ว ติ๊บเล่นได้เก่งสำหรับครั้งแรก(หรือเปล่านะ) โพด้วยเก่งจัง คนอื่นๆก็เหมือนกัน ปิ๋มก็วิ่งได้เร็วมากแล้วทรงตัวเก่ง ส่วนตาล…เธอเป็นพระเจ้าสำหรับเรากันเอง พี่แกพยายามวิ่งถอยหลังไปแล้ว และเป็นแม่พระสำหรับน้องๆที่ตาลไปช่วยหัดฝึดให้ ดีจัง…
ออกมานั่งพักซักนานเหมือนกันก็กลับ …พ่อแก้วจะมารับแล้วที่เกษตร
ป๊อปที่มีรถขับเป็นที่สะดวกก็เลยพาไปส่งที่เกษตร และตกลงใจกัน(ซึ่งบางคนก็ยินดีอยากไป มีบางคนยังไงก็ได้ และมีบางคนอยากไปกินพิซซ่ามากกว่า แต่ไม่เป็นไร) ว่าจะไปกิน Sizzler กัน
ระหว่างเดินทาง เรารู้สึกว่าตัวเองจะติ๊งต๊องเป็นพิเศษ เพราะเหนื่อย หรือเพราะอยู่กับเพื่อน หรือเพราะ..?
พอไปถึงตึกSCBเป็นกลุ่มแรกก่อน ที่จริงแทนที่เราน่าจะไปจองอาหารกันไว้ก่อน แต่ก็คงเพราะว่าครั้งก่อนมากันเป็นยี่สิบคนโดยรอแค่เพียงแปปก็ได้กิน เราก็ฉุกใจคิดได้ว่าเมื่อวันนั้นมันเป็นวันธรรมดาไม่ใช่เสาร์อาทิตย์แล้วบอกไป แต่ด้วยอะไรเราก็ลืมไปเหมือนกันที่ทำให้ทุกคนไม่ได้ไปจองเหมือนเดิมแต่จะรอให้อีกกลุ่มมาถึงก่อน
กลุ่มเรานั่งกันอยู่ตรงลานระหว่างตึก SCB สองตึกคือ West กับ East แสงไฟไสวจากตึกติ๊บบอกว่าสวยดี เลยถ่ายรูปกันไปนิดหน่อย ที่จริงเราก็ว่าไม่ได้สวยมากนัก แต่มองไปก็ว่าสวย แล้วแต่จะมอง มองไปอีกทีดูโรแมนติดด้วยเหมือนกัน ถ้าได้นั่งกับคนรักกันสองคนบวกกันลมเย็นขึ้นอีกนิดคงดี
ว่าไป ช่วงนี้รู้สึกโรแมนติกมากขึ้น ฮา… เพราะเพิ่งอ่านปุชิตาจบ ? เพราะอะไรนะ ? แต่ที่จริงก็แค่รู้สึกอะนะ
บางคนบอกว่าเราไม่มีความโรแมนติกเลย บางคนบอกว่าเราโรแมนติกมาก เออ งงและตลกดี แต่ที่แน่ๆ รู้สึกว่าตอนนี้จะโรแมนติกได้จริงๆ ก็คงได้แต่ในฝัน ฮา… (ก็ไม่ซะทีเดียว)
นอกจากถ่ายรูปแล้วพวกเราคือ โพ เตี้ย เรา ก็สอนติ๊บเล่นตุ่ย (หรือเลี้ยบตุ่ยชื่อเต็ม) แต่ดูจะไม่ work เท่าไหร่ และติ๊บเองก็ดูไม่สนุกเท่าไหร่ด้วย ฮา… สอนไปก็โพกับบิ้วก็ชอบแหย่ติ๊บตลอดว่า ฉลาด! (ที่จริง เราด้วยนิดหน่อย) ที่ติ๊บดูจะไม่เข้าใจเท่าไหร่เลย
พูดถึงคนในกลุ่มที่ไปกันในวันนี้ก็จะมีแนวทางคำที่ถูกแหย่เสมอ อย่างเช่น…
บิ้วก็นี่จะเป็นอะไรที่ หล่อ! และเป็นพระเอกมิวสิกเสมอ แถมรายละเอียดอีกมากที่สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น
โพ(ที่จริงก็บิ้วด้วย) ก็คือตัวกระซวกดีๆนี่เอง
แก้ว ก็แมนแท้
แนต ก็จะโดนประมาณว่า เอ๋อๆ เสมอ แม้บางทีก็ไม่เอ๋อซะหน่อย
ติ๊บ ก็ฉลาด!เสมอ แม้บางที… (เหมือนกับที่เขียนของแนต)
เราเอง ก็ดูจะติ๊งต๊องบ๊องบ้าบอ หลุดโลกเหมือนคนจิตหลุด ซึ่งให้ตายเถอะ เราเองคงต้องบอกว่า เรายอมรับว่า เราไม่มี “แม้บางที…” แก้ตัวให้ตัวเอง ฮา…
เดินเล่นๆ แล้วก็ได้กินกันซักที เป็นมื้อที่รู้สึกเสียดายเงินสำหรับอาหารเกือบห่วยอีกครั้งเพราะปลาไม่อร่อยเลย โดยเฉพาะโค้กRefillที่จะสั่งกันมาทำไมสี่ห้าแก้วต่อโต๊ะ (แก้วเดียวก็เกินพอ!) แถมเราเล่นบ้าบออะไรก็ไม่รู้กับมุกที่งี่เง่าที่สุดในชีวิต ไม่เคยเล่นอะไรแบบนี้มาก่อน “สลัดรัก” แป๊ะชะแบ๊ะแงะไรของเรา ห่วยกระด๋อย เห่ยระเบิด
แต่ก็เหมือนทุกทีเลย พอนึกถึงการได้มานั่งกินกันคุยกัน…
ในวันนี้ ซึ่งที่จริงก็เป็นวันธรรมดาๆที่เราได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆธรรมดาๆแบบนี้
เราก็ไม่เสียดายเงินเท่าไหร่หรอก ไม่เสียดายเลย
eig 