ความสะใจอย่างหนึ่งของกวี
นั้นก็คือการเขียน
อักขระพิษที่ทำร้ายวิญญาณของทุกคน
ไม่เชื่อ
อย่าลบหลู่
นะจ๊ะนักเรียน
กางเกงขาสั้น
หนักหัวใคร!
โปรดตอบ
ดีไซเนอร์
ผู้ออกแบบเสื้อผ้าอันทรมานผู้ใส่
ขอให้คุณตกนรก
จะรอพระเอกไปทำไม
ในเมื่อคุณเป็นนางร้าย
ฮา
อยากจะขอ
ให้คุณหมอ
ถอนฟันผมถูกซี่
ผมกำลัง
หลุดจากความเป็นจริง
อย่างเป็นจริงที่สุด
สวรรค์นรก
มันเป็นเพียง
เรื่องหน้าตา
เมื่อเธองอนิ้ว
นิ้วเธอจะงอ
เหมือนตะขอ
เมื่อเธอนอน
เธอจะแบนราบ
เหมือนอันเดอร์สกอร์
ฉันละเมอ
ตกเตียง
ตาย
วันนี้มีฝนตก
บางคนเปียก
บางคนชอบเปียก
ฉันเห็น
ฉันเข้าใจ
ฉันกวนตีน
กินคิตแคต ดีกว่ามั้ง
คิดจะพัก
คิดถึงเธอ
ดาวสวย
เมื่อเรามอง
ไกลๆ
ความฝัน
ที่กลายเป็นจริง
ย่อมไม่ใช่ความฝัน
โรแมนติก
ไร้สาระ
เวลาหิว
ในที่สุดก็เจอ
ดวงตาที่สดใส
กว่าเธอ
คงไม่มีวันไหน
ที่ฉันจะรักเธอ
ได้ ซักวัน
รักจริง
ไม่เชื่อ
อย่าลบหลู่
ใจฉัน
เกี่ยวกัน
กับใจเธอ
ฉันจะจูบเธอ
ผู้ไม่มีปาก
ได้อย่างไร
นี่เป็นแคนโต้ที่แต่งๆ เก็บไว้ช่วงที่เพิ่งอัพแคนโต้อื่นๆ ขึ้นมาใหม่ๆ หน่ะครับ
ตอนแรกคิดว่าจะทยอยอัพ แต่เปลี่ยนใจอัพเป็นชุดๆ มาเลย (ยังมีเก็บไว้อีกหลายเหมือนกัน)
ผมคิดว่าแคนโต้นั้นเป็นอะไรที่ ง่ายแต่โดนดีนะครับ
แต่ถึงยังไงพอเริ่มแต่งๆ ไปก็เริ่มรู้สึกมันไม่ละเมียดละไมเท่าไหร่ …คือหยาบกว่ากาพย์กลอนแบบไทยๆ อยู่มาก
ยังไงก็ตาม ก็คิดว่าจะแต่งต่อไปเรื่อยๆ เพราะว่ามันคล้ายตัวกระชากไอเดียที่ดี
เหมือนเราได้ดึงเอาก้อนวลีที่เปรียบเทียบได้สะใจหรือดูดี เพื่อเอามาปรุงเป็นกลอนหรือเพลงต่อได้สะดวกขึ้น
ปล. 2 บทแรกอุทิศให้รักแรก
ตัดคอเธอ
ด้วยขวาน
ทอง
หนึ่งมุม
ยังมองได้
หลายมุม
เมื่อพระอาทิตย์ลับตา
คนที่อยู่ไกลไปข้างหน้า
ก็จะมองเห็นพระอาทิตย์
บางคนอึแล้วสบายใจ
แต่บางคนเจ็บก้น
ถ้าไม่อึ ก็ตาย
eig 