การคัดเลือก

ผมสะสมเพลงมากมายหลายพันเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ แต่เอาเข้าจริงๆก็ยังมีเพลงที่ค้างเอาไว้ไม่เคยเปิดฟัง
เว็บไซต์ในอินเตอร์เน็ตมีนับไม่ถ้วน ก็ยังพอนับได้ว่ามีที่เข้าอยู่ประจำกี่เว็บ
หนังสือที่ดี ที่น่าอ่านนั้นมีมากเกินกว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตอ่านได้ทั้งหมด

สารในโลกนี้นั้นมีมากเกินกว่าความสามารถของมนุษย์จะรับมันไว้
เรา…อย่างมาก ก็ได้แค่เลือกที่จะรับมันไว้เพียงบางส่วน

ผมเคยใช้โปรแกรม plug-in ของ msn plus! ตัวหนึ่งซึ่งตอนแรกเห็นนั้นก็ทึ่งในความสามารถของมันที่หลากหลาย คนที่ใช้โปรแกรมนี้จะสามารถรู้ได้ว่าใครเปิดหน้าจอเราเพื่อจะมาคุยกับเรา ใครปิดหน้าจอที่คุยกันอยู่ และความสามารถพิเศษอื่นๆเต็มไปหมด

ก่อนจะเริ่มใช้ เอ่ะใจคิดอยู่เหมือนกันว่า ไอ้ความสามารถที่จะรู้ได้ว่าใครปิดหน้าจอของเราระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น จะมากวนใจเสียความรู้สึกไปเปล่าๆ หรือไม่ แต่อีกความคิดก็สวนกลับไปว่า รู้ย่อมดีกว่าไม่รู้ ขอเพียงตัวเรารับได้ก็พอ พยายามรับรู้ด้วยสติสัมปชัญญะและไม่เก็บมาเป็นอารมณ์… เท่านี้ก็จบ ด้วยดี

ผมทำไม่ได้
เวลาที่เรารู้ว่าคนที่เราด้วยอยู่ด้วยนั้น ปิดหน้าจอเราไปเสมอๆ เวลาที่เราพยายามจะไม่รู้สึกอะไร เวลานั้นสมองก็เก็บไปคิดแล้ว
 …
 
ผมลบโปรแกรมนั้นทิ้งไปนานแล้ว
เรื่องบางอย่างเราไม่จำเป็นต้องใส่ใจที่จะไปรับรู้การมีอยู่ของมัน
เรื่องที่ไม่เป็นความจริง เรื่องที่ทำให้เสียความรู้สึกเปล่าๆ เรื่องที่ไม่ได้ก่อประโยชน์กับใคร… 3 อย่างนี้เราอาจทำเป็นมองผ่านมันไป

ก็เหมือนกับเพลง… ยังมีเพลงเพราะรอให้เราฟังอยู่อีกมากมาย