การฝืนให้ใครเชื่อตามเรื่องใดๆ เป็นสิ่งที่ผิดจริยธรรมแน่นอน
แต่หลายคนที่พยายามคุยด้วยเหตุผล แล้วคาดหวังว่าจะโน้มน้าวให้ใครเห็นด้วยกับข้อสรุปของเราในท้ายที่สุด ก็ยังเป็นมาตราฐานที่สูงเกินไป
เป้าหมายของการถกเถียง คือการสำรวจตรรกะของอีกฝ่าย วิจารณ์ตรรกะนั้น (ไม่ใช่วิจารณ์คน) แม้จะแก้ความขัดแย้งของความเชื่อไม่ได้เลยซักนิด แต่แค่เขารับรู้ถึงการมีอยู่ของคำวิจารณ์นั้นก็ยังโอเค
ดีไปกว่านั้น การถกเถียงเป็นเรื่องสนุกได้ ถ้าต่างฝ่ายต่างรู้สึกถึง progress ในความเข้าใจโลกของตัวเอง โดยเอาคำวิจารณ์จากต่างฝ่ายมาค่อยๆ ปรับ
สิ่งที่ผมว่าสำคัญที่สุด คือการตระหนักว่า ความเชื่อทั้งหมดของเราที่มีอยู่นั้นผิดได้หมด แต่เราพัฒนาความเข้าใจเราได้ไม่สิ้นสุด
eig 